Selecteer een pagina

Waar gaan we naar toe? Naar Scheetjeboe!

Dat antwoordde mijn vader altijd als we als kind weer eens zaten te zeuren. Maar het was voor mij ook  een echt weggetje waar ik goede herinneringen aan heb. Ik heb geen idee hoe oud ik was, maar ik ging een keer fietsen met mijn vader. Ik weet ook niet meer of ik zelf fietste op mijn blauwe kinderfietsje of dat ik bij hem achterop zat. Maar het weggetje weet ik nog wel: een stil weggetje, toen waarschijnlijk nog onverhard met in het midden een grasstrookje, tussen de weilanden door. Hier en daar een boom langs de kant van de weg en aan beide kanten een slootje. Ik vond het geweldig om zo alleen met mijn vader op pad te zijn.

En nu is het leuke: het weggetje bestaat nog steeds! Ik fietste er een paar jaar geleden vaak als ik naar mijn volkstuin ging. Sinds we 5 jaar geleden verhuisd zijn, heb ik de volkstuin opgezegd, maar ik vind het nog wel leuk om er af en toe weer eens te gaan kijken. En zo reed ik gisteren weer ‘Naar Scheetjeboe’! Prachtig weer, volop zon, wel fris en een behoorlijk windje, maar met handschoenen en een dikke jas aan was het heel aangenaam.

Zoals gezegd ben ik even naar mijn oude volkstuin gegaan. Ik herkende hem bijna niet meer! Het volkstuincomplex is aanzienlijk veranderd, een nieuwe rondweg ligt nu bijna tegen mijn oude tuintje aan. Maar ondanks dat voelde het goed om er weer even te zijn.

Het weggetje is nog steeds aangenaam landelijk, dwars door de weilanden, omzoomd door treurwilgen, met waterkipjes die vlak voor je fiets oversteken van de ene sloot naar de andere en het gekwetter van vogels die al zin hebben in het voorjaar. Een paradijselijk plekje!